بررسی رابطه بین رویکردهای تدریس اعضای هیئت علمی و رویکردهای یادگیری دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان

تحقیق حاضر با هدف بررسی رابطه بین رویکرد های تدریس اعضای هیئت علمی و رویکردهای های یادگیری دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان انجام گرفته است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری شامل کلیه اعضای هیئت علمی و دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان در سال تحصیلی 1391-1390 که از میان آن‌ها 170 نفر به روش نمونه‌گیری چند مرحله ای انتخاب شده‌اند. برای گردآوری داده‌ها از دو پرسشنامه رویکرد‌ها و فنون مطالعه دانشجویان و پرسشنامه اعضای هیئت علمی به ترتیب با 51 و 22 سوال استفاده شده است، که روایی آن‌ها از نوع محتوایی و صوری و پایایی آن‌ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 78/0 و 84/0 برآورد گردید. برای توصیف داده ها از فراوانی، میانگین، انحراف استانداردو برای استتنباط داده ها از رگرسیون و تحلیل واریان یک طرفه استفاده شده است. یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که شیوه تدریس اکثر اعضای هیئت علمی شیوه تدریس معلم محوری می‌باشد و بیشتر دانشجویان عمدتاً از شیوه یادگیری استراتژیک استفاده می‌نمایند و بعد از این شیوه، شیوه یادگیری عمیق بیشترین کاربرد را دارد. همچنین یافته‌ها نشان می‌دهد که بین شیوه تدریس معلم محوری و یادگیری عمیق و شیوه تدریس دانشجو محوری و یادگیری سطحی و عمیق رابطه معناداری وجود ندارد. بین شیوه های تدریس اعضای هیئت علمی بر اساس جنسیت، سن و دانشکده محل تدریس تفاوت معناداری وجود ندارد. بین شیوه یادگیری سطحی و عمیق و جنسیت دانشجویان تفاوت معناداری وجود ندارد. بین شیوه یادگیری سطحی و سطح تحصیلات دانشجویان و بین شیوه یادگیری دانشجویان بر اساس رشته تحصیلی تفاوت معناداری وجود ندارد.

نمایه ها:

شیوه های یادگیری |

شیوه های تدریس |

تدریس معلم |

یادگیری سطحی |